Rendez-vous.

Ze is mooi, ruikt naar de bloemen van het veld en in haar ogen glanst mysterie. Elke keer als ik haar zie, raak ik in verwarring. Dan word ik geteisterd door onbestendige gevoelens en heen en weer geslingerd tussen een mateloos verlangen en een verlammende onzekerheid. De dingen die ik haar wil vertellen, heb ik van tevoren ingestudeerd maar als het moment daar is, ben ik de tekst kwijt en vervalt mijn verhaal tot onsamenhangend gestotter.

Ik probeer op alle mogelijke manieren haar aandacht te trekken, luister quasi geïnteresseerd naar hetgeen zij mij vertelt en ik maak haar veelvuldig vleiende complimentjes. Dit alles is tevergeefs. Al mijn avances worden door haar gepareerd en de stoute schoenen die ik heb aangetrokken om haar het hof te maken, zijn tot op de zool versleten. Waarom moet verliefd zijn zo’n pijn doen? Diep ongelukkig en overmand door melancholische weemoed hef ik wanhopig mijn handen ten hemel en schreeuw het uit: ‘O, onbereikbare schoonheid, mythologische godin, vrouw der vrouwen, laat mij niet zo lijden...’ En zie, een wonder. Een boodschap van Venus door cupido mij aangereikt, zet mij met beide benen op de aarde. Een terechtwijzing, een wijze raad, de laatste troef. ‘Stel je niet aan, ouwe gek, doe niet zo dramatisch.Aan de Oude Koemarkt in Heerenveen zul je een restaurant vinden waar het goed toeven is. Vraag haar mee uit eten.’ Ik kan mij wel voor mijn kop slaan. Dat had ik zelf kunnen bedenken, verdorie. Als ik het haar voorstel, kijkt zij mij glimlachend aan en knikt bedachtzaam. In een roes van gelukzaligheid slaak ik een diepe zucht. Dit kan niet meer mis gaan... Na een prachtige avond met overheerlijk eten en een goed glas wijn bedankt zij mij vanuit de grond van haar hart. Ze slaat een arm om mij heen, geeft mij een tedere kus en zegt: ‘Ik houd van je.’ Jubelend van vreugde bedank ik de eigenaar en het personeel van ‘Ristorante Pizzeria Paolo.’

Column. 01/09/06. 
Joop Holterman